17 شهریور نقطه عطف انقلاب اسلامی است

 

 17 شهریور نقطه عطف انقلاب اسلامی است.

 ایثار، مقاومت و ایستادگی بزرگ‌ترین درس قیام ۱۷ شهریور برای ملت بزرگ ایران و همه ملت‌های آزادی‌خواه دنیاست.

 17 شهریور به عنوان نقطه عطف تاریخ انقلاب اسلامی ایران محسوب می‌شود که در نهایت منجر به پیروزی انقلاب در 22 بهمن 1357 شد.  این حادثه در طرف مقابل عزم و اراده جدی مردم جهت پیشبرد اهداف انقلاب را شتاب بخشید و عزم و اراده جدی مردم برای پیشبرد اهداف انقلاب را مستحکم کرد.
 انقلاب اسلامی ایران روزهای پرحادثه ای را پشت سرگذاشته و بسیاری از این روزهای حساس و بزرگ در تاریخ انقلاب اسلامی از اهمیت ویژه ای برخوردار است.
 کشتار مردم در میدان ژاله قدیم توسط رژیم منحوس پهلوی، باعث شد رژیم پهلوی به زباله دان تاریخ فرستاده شود و منجر به پیروزی انقلاب اسلامی در 22 بهمن شد.
 17 شهریور نقطه عطف انقلاب اسلامی ایران  است .به تعبیر امام خمینی (ره) این روز یوم الله است و باید همواره در خاطره‌ها و ذهن‌ها جاودان بماند تا نسل‌های آینده بدانند این انقلاب با چه سختی‌هایی به دست آمده است.
 تاریخ پر فراز و نشیب انقلاب اسلامی ایران سرشار از رخدادهای افتخار آفرین بوده که واقعه 17 شهریور نیز از همین روزهای سرنوشت ساز و حماسی است.
یوم الله 17 شهریور در واقع قیام جاودان و ماندگار ملت مبارز ایران اسلامی در برابر رژیم فاسد و مستبد پهلوی محسوب شده که برای همیشه در تاریخ ثبت شده است.

17 شهریور روز حماسه

 

هفدهم شهریور از روزهایی است که شهدا سند «استقلال، آزادی و جمهوری اسلامی» را با خون خویش امضا کردند و با خروش سرخ تکبیر، کاخ سیاه استکبار را سرنگون ساختند. هفده شهریور، روز حماسه ملت ایران بود؛ روزی که در آن، خون‌های بسیاری بر زمین ریخته شد و از ثمره آن، درخت تنومند جمهوری اسلامی به بار نشست. مردم دلیر و شجاع، جوانان غیور و با ایمان، مرد و زن، و پیر و جوان، همه و همه در این روز چون سیلی خروشان به خیابان‌ها جاری گشته و بر ضد رژیم پهلوی شعار دادند و مخالفت آشکار خود را اعلام داشتند. آنان در حمایت از امام، از جانشان گذشتند تا مردم ایران پیروز و سربلند باشند.
سلام بر آفرینندگان حماسه جمعه سرخ و خونین. سلام بر این روز بزرگ که بهترین انسان‌ها، فریادهای امام را لبیک گفتند و عاشقانه راه حسین (ع) را برگزیدند و در خون‌های پاکشان غلطیدند و البته رفتنشان، زمینه ساز بازگشت پیروزی آفرین امام به میهن شد. آنان رفتند تا امام بیاید. رفتند تا اسلام و قرآن زنده شود. رفتند تا دیگر یاران بمانند. راهشان پر رهرو و نامشان در قاموس شاهدان انقلاب، پر رنگ و مزّین باد.
صبح روز جمعه هفدهم شهریور 1357، به یک باره از یک قسمت میدان ژاله که جمعیت بسیاری در آن جمع شده بود، صدای رگبار مسلسل‌ها شنیده شد. از بلندگوها فرمان آتش دادند و بالگردها نیز از آسمان مردم را زیر آتش گرفتند. جمعیت که فریادِ «اللّه اکبر» و «مرگ بر شاه» سر می‌داد، در یک لحظه به خون خود غلطید. صحنه فجیع و مصیبت بار و در واقع یک کشتار دسته جمعی به وجود آمده بود. خیابانی که دقایقی پیش از انبوه جمعیت سیاهی می‌زد، اکنون پر از اجساد، کفش‌های خونین، پلاکاردهای پاره شده و زخمی‌هایی شده بود که کشان کشان خود را به طرف دیگر می‌رساندند.
خبرنگاران خارجی، جمعه هفده شهریور را «جمعه سیاه» خواندند و مردم تهران به پاس خون شهیدان این قتل عام دردناک، میدان ژاله، قتلگاه آنان را «میدان شهدا» نامیدند. به دنبال فاجعه میدان شهدا و قتل عام مردم در هفدهم شهریور و اعلان حکومت نظامی، جمعی از روحانیان در تهران و شهرستان‌ها دستگیر و زندانی شدند. مسئول این جنایت بزرگ، ارتشبد غلام علی اویسی، فرمانده نیروی زمینی شاهنشاهی و فرماندار نظامی تهران و حومه بود که وقایع خونین پانزده خرداد 1342 تهران هم به رهبری و هدایت او صورت پذیرفته بود. واقعه هفدهم شهریور 1357، نقطه عطفی در تاریخ انقلاب بزرگ مردم مسلمان ایران است که اهمیت فاجعه آن، هرگز فراموش نخواهد شد.
قتل عام مردم مسلمان تهران در میدان ژاله، یکی از بزرگ‌ترین حوادث نهضت اسلامی ملت ایران به شمار می‌آید. شهدای هفدهم شهریور، همگی فقط به نام اسلام و در راه قرآن به شهادت رسیدند. بازماندگان آن روز گواه‌اند که مرد و زن فریاد می‌زدند و شعار می‌دادند: «حزب فقط حزب اللّه، رهبر فقط روح اللّه»، «ایران کشور ماست، خمینی رهبر ماست»، «استقلال، آزادی، جمهوری اسلامی»، «نصرٌ من اللّه و فتحٌ قریب»، «مرگ بر این سلطنت پر فریب» و «استعمار نابود است، اسلام پیروز است».
به تعبیر حضرت امام خمینی (ره) هفدهم شهریور از ایام اللّه است؛ روزی که حق بی پرده و بی نقاب، بی ترس و بی پروا به مقابله باطل آمد؛ روزی که امت در پیروی از فرمان امام، کفن شهادت پوشید و به مَسلخ ژاله آمد تا از خون خویش، میدان ژاله را میدان لاله‌های سرخ ایران زمین و میدان شهدا لقب دهند.

17 شهریور نقطه عطف انقلاب اسلامی است

 

 17 شهریور نقطه عطف انقلاب اسلامی است.

 ایثار، مقاومت و ایستادگی بزرگ‌ترین درس قیام ۱۷ شهریور برای ملت بزرگ ایران و همه ملت‌های آزادی‌خواه دنیاست.

 17 شهریور به عنوان نقطه عطف تاریخ انقلاب اسلامی ایران محسوب می‌شود که در نهایت منجر به پیروزی انقلاب در 22 بهمن 1357 شد.  این حادثه در طرف مقابل عزم و اراده جدی مردم جهت پیشبرد اهداف انقلاب را شتاب بخشید و عزم و اراده جدی مردم برای پیشبرد اهداف انقلاب را مستحکم کرد.
 انقلاب اسلامی ایران روزهای پرحادثه ای را پشت سرگذاشته و بسیاری از این روزهای حساس و بزرگ در تاریخ انقلاب اسلامی از اهمیت ویژه ای برخوردار است.
 کشتار مردم در میدان ژاله قدیم توسط رژیم منحوس پهلوی، باعث شد رژیم پهلوی به زباله دان تاریخ فرستاده شود و منجر به پیروزی انقلاب اسلامی در 22 بهمن شد.
 17 شهریور نقطه عطف انقلاب اسلامی ایران  است .به تعبیر امام خمینی (ره) این روز یوم الله است و باید همواره در خاطره‌ها و ذهن‌ها جاودان بماند تا نسل‌های آینده بدانند این انقلاب با چه سختی‌هایی به دست آمده است.
 تاریخ پر فراز و نشیب انقلاب اسلامی ایران سرشار از رخدادهای افتخار آفرین بوده که واقعه 17 شهریور نیز از همین روزهای سرنوشت ساز و حماسی است.
یوم الله 17 شهریور در واقع قیام جاودان و ماندگار ملت مبارز ایران اسلامی در برابر رژیم فاسد و مستبد پهلوی محسوب شده که برای همیشه در تاریخ ثبت شده است.

با رمز مقدس یا علی‌بن ابی‌طالب(ع) پنجمین رزمایش فدائیان حریم ولایت نیروی هوایی ارتش آغاز شد

سرویس: استانها ، تاریخ: ۱۴/شهریور/۱۳۹۴ - ۰۹:۳۰ ، شناسه خبر: ۸۴۹۷۶۰

با رمز مقدس یا علی‌بن ابی‌طالب(ع)

پنجمین رزمایش فدائیان حریم ولایت نیروی هوایی ارتش آغاز شد

پنجمین رزمایش فدائیان حریم ولایت نیروی هوایی ارتش جمهوری اسلامی ایران صبح امروز با رمز مقدس یا علی‌بن ابی‌طالب(ع) در منطقه عمومی اصفهان و با محوریت پایگاه هوایی شهید بابایی آغاز شد.

به گزارش خبرگزاری تسنیم گروه استان‌ها، پنجمین رزمایش فدائیان حریم ولایت نیروی هوایی ارتش جمهوری اسلامی ایران صبح امروز با رمز مقدس یا علی‌بن ابی‌طالب(ع) در منطقه عمومی اصفهان با شرکت تمام پایگاه‌های شکاری نیروی هوایی و با محوریت پایگاه هوایی شهید بابایی آغاز شد.

امیر سرتیپ‌دوم خلبان روزخوش، سخنگوی این رزمایش دقایقی پیش با بیان اینکه در این مرحله ده‌ها فروند از انواع هواپیماهای شکاری رهگیر، شکاری بمب‌افکن، ترابری سنگین و نیمه‌سنگین، سوخت‌رسان، شناسایی، گشت هوایی و هواپیماهای بدون سرنشین به‌مدت دو روز به انجام رزمایش می‌پردازند.

وی افزود: در این رزمایش، هواپیماهای جنگنده سوخو24 با شعاع و بُرد عملیاتی بلند، اف4، اف5، میگ29، اف14، هواپیماهای سوخت رسان، انواع پهپادها همراه با ترابری و پشتیبانی هواپیماهای سی130 حضور دارند.

امیر روزخوش ادامه داد: تمرین عملیات بُرد بلند جنگنده‌ها همراه با سوختگیری هوایی، دقت در نقطه‌زنی بمب‌ها و راکت‌ها در عملیات هوا به زمین و هوا به هوا، کنترل و هدایت آتش شکاری بمب‌افکن‌ها، رصد اطلاعاتی منطقه عملیات با به‌کارگیری پرنده‌های باسرنشین و بدون سرنشین، استفاده از هواپیماهای گشت هوایی به‌منظور مقابله با هرگونه تجاوز هوایی دشمن و انهدام اهداف کشف‌شده؛ از محورهای مورد توجه فرماندهان در این رزمایش بزرگ هوایی است.

وی ادامه داد: قطعات طراحی شده در مراکز دانشگاهی و صنعتی کشور، صنایع هوایی وزارت دفاع و پشتیبانی نیروهای مسلح و جهاد خودکفایی نیروی هوایی ارتش در این رزمایش مورد آزمایش قرار می‌گیرند.

سخنگوی رزمایش فدائیان حریم ولایت نیروی هوایی ارتش تصریح کرد: انجام تیراندازی‌های هوا به هوا، تیراندازی علیه اهداف هوایی با سرعت و در ارتفاعات مختلف، تیراندازی و بمباران هوا به زمین با استفاده از بمب‌های هوشمند سنگین و نیمه‌سنگین و استفاده از انواع موشک‌های لیزری، تلویزیونی، حرارتی و راداری و انواع راکت‌ها و بمب‌های تولید شده به دست متخصصان داخل کشور از دیگر بخش‌های مهم این مرحله از رزمایش است که در سطح گسترده‌ای انجام می‌شود.

وی با بیان اینکه برای نخستین بار این رزمایش در سطح تاکتیکی و با رویکرد جدید طراحی شده است، افزود: رزمایش فدائیان حریم ولایت5 با تاکتیک‌های عملیاتی جدید و سامانه‌های مختلف دشمن، رزم جدیدی را به ثبت رسانده است.

امیر روزخوش در خاتمه با بیان اینکه رویکرد این رزمایش درس از مکتب عاشوراست، تأکید کرد: خلبانان جوان، شجاع، آموزش دیده و متبحر نیروی هوایی ارتش با تأسی از فرهنگ عاشورایی و تجربه گران‌بهای پیشکسوتان هشت سال دفاع مقدس، دانسته‌ها و تاکتیک‌های رزمی خود را در این رزمایش تمرین خواهند کرد.

ای شهریور

 

 ای شهریور
میدانی که یادآور رنجمان گشته ای؟ میدانی که پیام آور غممان شده ای؟ میدانی که زین پس محرم دیگرمانی؟ میدانی؟ سال ها پیش که از سرمای شب سیاه گریزمان نبود، تو در جشن خونریزان با شبداران نشستی و از شراب سرخ خونمان نوشیدی و در گرمای آتش مستی چشمهامان را سوزاندی و ما بر جور زمان صبر کردیم.
میدانی که یادآور رنجمان گشته ای؟ میدانی که پیام آور غممان شده ای؟ میدانی که زین پس محرم دیگرمانی؟ میدانی؟
سال ها پیش که از سرمای شب سیاه گریزمان نبود، تو در جشن خونریزان با شبداران نشستی و از شراب سرخ خونمان نوشیدی و در گرمای آتش مستی چشمهامان را سوزاندی و ما بر جور زمان صبر کردیم.
سالی دیگر گذشت. قصه گویمان را ربودی تا از خونش باده سازی، افسانه اش را به خاک سپاری و ساختی و نسپردی. و ما بر جور زمان صبر کردیم.

 

سال دیگری آمد. قافله سالار کاروان شهادت و تفنگدار برپایی قیامت و گل سرخ انقلاب ملت را به چنگال خویش گرفتی تا اسطوره اش را بشکنی و گرفتی و نشکستی. و ما بر جور زمان صبر کردیم.
سال ها گذشت و تو همچنان در پایان تابستان نشسته بودی که «تاب» و توانمان را «بستانی» و ما بر جور زمان صبر کردیم.
سرانجام آن دست ها به پیکرمان آویخت و آن خون ها به تنمان ریخت. آن قصه ها باورمان شد و آن صبر سپرمان و ما برخاستیم.
و تا برخاستیم، خونمان را بر سنگفرش خیابان بر زمین زدی. فریاد کشیدیم و بر جور زمان صبر کردیم.
آوازمان بر پرواز از شهیدان نشست و به نزد خدا رسید و خدا یاریمان داد.
از قطره قطره ژاله خونمان، لاله قیام رویید و ما آن لاله ها را چیدیم و از آن درفش ساختیم و بر پوزه ضحاک کوبیدیم. ضحاک بگریخت و کنگره کاخش فروریخت.
سال دیگر گذشت. به سراغ لاله هامان رفتیم تا بر مزارشان سرود پیروزی و نماز انقلاب بخوانیم. «پدر» نیز همچون همیشه، در پیشاپیش رهروان به صف ایستاد و آیه شهادت خواند.
و ما سرخوش از پیروزی به خواب رفتیم و هنوز سپیده نیامده بود که تو آمدی و پیرما را بردی.
و اکنون پیکرت از گرمی خون دلیرانمان سرخ شده است و شهرمان در سوگ سرورمان سیاه.
و ما در شگفتیم از «بی مهریت» که در کنار «مهر» نشسته ای.
اما، ما از تبار حسینیم و از قبیله ابوذر و از سلاله عمار. قوم ما را از شهادت چه باک؟
ما بر کاخ شاهان تاختیم و تقویمشان را به زیر کشیدیم تا وقت پیروزی را ببینیم.
خردادمان «خون داد» شد و شهریورمان «شهید بر» و ما ایستادیم.
اماممان تنها شد و نماز جمعه هامان قضاء و ما ایستادیم.
و بر مزار شهیدمان نیز نماز وحدت خواندیم و ایستادیم.
و ما ایستادیم که فریاد گرمان مناره بوده است که قرن هاست ایستاده است.
و اگر تمام غم های دنیا را به جانمان اندازند، باز می ایستیم، دست یکدیگر را می فشاریم، هم پیمان می شویم، جهاد می کنیم، و در سختی ها یکدیگر را تسلی می دهیم.
بچه ها بر سوگ پدر: «تسلیت»!
بچه ها بر وحدتمان: «تهنیت»!