فرهنگ والا و اصیل ایثـار و شـهادت، همچون درخت پُر ثمری است که میوه ی آن شیرین و سایه اش آرامش بخش دل های مؤمنان است. این نعمت الهی با حضور سبز خود، کارکردهای مثبت و سازنده ای برای مردم ایران داشته است. در شکل گیری و بارور شدن آن، سازمانها و نهادهای بسیاری به همراه اقشار مختلف مردم سهیم بوده اند. هشت سال دفاع مقدس فرصت مناسبی بود تا پایه های این فرهنگ عاشورایی به همّت رزمندگان اسلام و خون سرخ شهیدان محکم و استوار گردد. امّا با پایان یافتن جنگ، اکثر سازمان ها و بسیاری از حماسه آفرینان دفاع مقدس، وظیفه ی خود را در این زمینه تمام شده دیدند؛ و سرگرم کارهای روزمره شدند. درحـال حاضر فقط تعداد انگشت شـماری از نهادها وسازمان ها، خـود را در این زمینه مسئول می دانند؛ که یکی از مهم ترین آنها، نهاد رسمی تعلیم و تربیت، یعنی وزارت آموزش و پرورش است.
این بخش از جامعه، با تقدیم هزاران شهید، جانباز و اسیر، و داشتن بالاترین آمار نیروی بسیجی، یکی از تولید کنندگان اصلی فرهنگ ایثار و شهادت به حساب می آید. امّا در همین حـوزه نیز، بیشترین قـشر آسیب پـذیر در زمینه ی بی توجهی و سهل انگاری نسبت به این ارزش مقدس وجود دارد.
وجود ضعف ها و نقص هایی در بدنه ی نظام آموزشی کشور و عوامل تهدید کننده ای از بیرون، موجب شده تا نسل جوان و آینده ساز این آب و خاک، به صورت اصولی و عمیق، با این فرهنگ مقدّس ارتباط و تعامل سازنده برقرار نکند؛ و با دوری از آن، به فرهنگ های مخّرب روی آورد.
شناسایی و رفع عوامل آسیب زا ی درونی، یکی از مهمترین وظایف کارشناسان نظام رسمی تعلیم و تربیت در عصر حاضر است.