یادگاران دفاع مقدس و هزاران درد نهته که لبی هرگز برای بیانش باز نشد.

 اری هفته دفاع مقدس سالگرد هجوم ناجوانمردانه دیکتاتور بغداد و ارتش تحت فرمان او به ایران اسلامی برای تصرف سه روزه این سرزمین  است و در اقصی نقاط کشور یادواره هایی برای بزرگداشت حماسه آفرینی های 8 ساله آرش ها، سیاوشان و آخرین فرامرز کهن دیارمان  است .

مردان درد که با درک درست و عمیق فرهنگ حسینی زمین را معبری برای عروج دانستند و قرار را در بی قراری دیدند و بی ادعا و با شجاعت از ایمان و میهن خود صیانت کردند و در گرما و سرما، شب و روز، کوه، دشت و تشنه و گرسنه، دور از سیاست های موسمی، قولی را که به پیر و مرادشان داده بودند، عملی کردند و ستاره هایی جاودان شدند که در آسمان معروف تر از زمین هستند و غصه قصه این است که با چشم زمینی رصد نمی شوند.

31 شهریور تا هفتم مهر، ایام تکریم جوانانی است که با همه وجود وارد جنگی نا برابر با غولی عجیب شدند که سر و دست و پای او پس از جراحت باز آفرینی می شد و قدرت و قوت بیشتر می یافت. اما سرانجام با جان فشانی مجاهدان فی سبیل الله به خاک مذلت نشست. ولی وقتی که از جنگ باز گشتند ، سکه آنها همچون اصحاب کهف از قیمت افتاده بود. هفته گذشته یادآور خاطرات همین سلحشوران بود. آنان که اکنون فقط زخم دارانشان بین ما مانده اند. جانبازان! و براستی سهم و جایگاه قشر اخیر در بازخوانی بیش از 2800 روز مقاومت، پایداری و پیروزی بود.

جانبازان به قدر کافی از دفاع مقدس غنیمت برده اند

آنچه در خزان عاطفه ها در فصل برگ ریز پائیز غم انگیز است، این است که در کنار حجم نسبتا زیاد تبلیغات برای پاسداشت 8 سال جنگ، خانواده شهدا که دیگر چیزی نمانده تعدادشان در بین ما انگشت شمار شود، گوشه عزلت گزیده و خاطر فرزندان عزیز خود را گرامی می دارند، صاحبان ماشین های آخرین سیستم با دنده چهار به پاهای قطع شده نمادهای عینی جهاد و شهادت احترام می گذارند و مرهم ریه های شیمیایی که بلا انقطاع سرفه می کنند، نه عیادت بلکه دوری از طعنه و کنایه کسانی است که می پندارند جانبازان به قدر کافی از دفاع مقدس غنیمت برده اند و از این رو، آروز می کنند زمانی فرا برسد که "شیران جبهه و مظلومان شهر" اجازه دهند مردم این روزگار  آلوده اندکی تنفس کنند!  

( ادامه دارد)